នភាល័យ ភាគ២

នភាល័យ ភាគ១

"បើចែកមិនដាច់ពីពាក្យថាអាណិត និងស្រឡាញ់គឺយើងនៅមិនទាន់ស្គាល់បេះដូងរបស់ខ្លួនឯងទេ។ ក្ដីអាណិតមិនមែនជាក្ដីស្រឡាញ់ ហើយក្ដីស្រឡាញ់ក៏មិនអាចជំនួសបានដោយក្ដីអាណិត។ កុំប្រើបេះដូងស្រពេចស្រពិលសម្រេចក្ដីស្នេហា ពាក្យស្រឡាញ់ជាពាក្យពីរម៉ាត់យ៉ាងខ្លីក៏ពិតមែន តែអាចបង្កើតការឈឺចាប់យ៉ាងវែងអន្លាយ និងដល់មនុស្សច្រើនរាប់មិនអស់។"

បុរសឈុតពណ៌ស ភាគ២

ជីវិតប្រៀបដូចជាជារូបផ្គុំ បណ្តុំនៃបទពិសោធជាច្រើន ឆ្លងកាត់មួយដំណាក់កាល ហាក់ដូចជារកបានរូបផ្គុំមួយបំណែកដាក់ចូលទៅក្នុងប្រឡោះទទេស្អាតមួយ ហើយយើងក៏ត្រូវស្វែងរកបំណែកថ្មីមួយទៀតជាបន្តបន្ទាប់។ និយាយដោយស្មោះត្រង់ចុះ ការនិពន្ធប្រលោមលោករបស់ខ្ញុំ ពុំមែនជាការផ្គុំដែលល្អឥតខ្ចោះគ្មានចំណុចទាស់ទេ តែខ្ញុំបែរជាស្វែងរកចំណុចខ្វះខាត ដើម្បីអាចស្វែងរករូបផ្គុំឱ្យបានត្រឹមត្រូវទៅវិញ។ តាំងពីចាប់ផ្តើមនិពន្ធកំណត់ហេតុពណ៌ស្វាយ ភាគមួយ ខ្ញុំពុំដែលគិតសោះថានឹងមានភាគ២។ តែដោយសារការស្វែងរកចំណុចខ្វះខាតនោះ នាំឱ្យខ្ញុំអាចស្វែងរកភាគ២ ក៏ឡើងជាភាគបី និងភាគ៤ទៀត។ តែប្រសិនបើខ្ញុំរង់ចាំទាល់តែអាចរកឃើញគ្រប់បំណែកផ្គុំ ទើបចាប់ផ្តើមដើរនោះ ខ្ញុំប្រហែលជាមិនអាចមកដល់ទីនេះទេ។ និយាយជារួម សូម្បីតែសៀវភៅដែលមិត្តអ្នកអានកំពុងកាន់នឹងដៃក្នុងពេលនេះ គឺសុទ្ធតែជាសមទ្ធិផល ដែលកើតឡើងចេញពីការស្វែងរកចំណុចខ្វះខាតខ្លួនឯង ហើយរកកន្លែងបំពេញវាស្របពេលដែលក្លាហានបោះជំហានទៅមុខម្តងបន្តិចៗ ប្រកបដោយក្តីអំណត់។ ដំណើរនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចរកឃើញថា វាមានសេចក្តីសុខម្យ៉ាងបង្កប់នៅក្នុងភាពអត់ធ្មត់ ហើយក៏មានសម្រស់ម្យ៉ាងស្ថិតនៅក្នុងការដើរទៅមុខសន្សឹមៗ តាមល្បឿនរបស់យើង ដោយមិនប្រញាប់ប្រញាល់តាមលោកិយ ដ្បិតអីការដើររបស់យើងម្នាក់ៗ មានជំហាន និងល្បឿនខុសៗគ្នា។ អ្នកខ្លះក៏អាចនិពន្ធចប់មួយរឿងក្នុងមួយខែ ខ្លះក៏ឡើងទៅដល់មួយឆ្នាំ។ ការប្រៀបធៀប បានត្រឹមតែដាក់សម្ពាធឱ្យយើងតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះស្របពេលដែលការសម្រេចគោលដៅ ជារឿងសំខាន់ ការទទួលស្គាល់ល្បឿនរបស់ខ្លួនឯង ក៏ជារឿងសំខាន់ដែរ។ ការដើរដោយស្គាល់ល្បឿនខ្លួនឯង ធ្វើឱ្យយើងអាចដើរបានយូរ និងមិនងាយហត់ រត់តាមអ្នកដទៃ។ ទីបំផុត ការដើរយឺតៗរបស់ខ្ញុំ បានមកដល់គោលដៅហើយ។ សៀវភៅទីបួននេះគឺជាលទ្ធផលនៃការស្វែងរកបំណែកផ្គុំថ្មី ដើម្បីបំពេញសិល្បៈនៃភាពស្រមើស្រមៃរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការរបស់មិត្តអ្នកអានដែលស្រឡាញ់សិល្បៈស្រមើស្រមៃមួយនេះផងដែរ។ សង្ឃឹមថាភាគបន្ត នៃបុរសឈុតពណ៌ស នេះគឺជាអនុស្សារីយ៍ថ្មី បំពេញក្តីសុខអ្នកអាន ដែលបានរួមដំណើរជាមួយខ្ញុំតាំងពីដើមមក។

រលកបោកខ្សាច់

រលកបោកខ្សាច់ ជាស្នាដៃដែលខ្ញុំបាននិពន្ធឡើង នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩៥ ដើម្បីចូលរួមប្រលងប្រជែង យកពានរង្វាន់អក្សរសិល្ប៍ “ព្រះសីហនុរាជ” ហើយក៏ជាស្នាដៃដំបូងដែលខ្ញុំបានទទួលជ័យលាភី ហើយក៏អាចឱ្យខ្ញុំបានក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធដែលមានការទទួលស្គាល់ពីសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅក្នុងឆ្នាំនោះផងដែរ។ រលកបោកខ្សាច់ជាស្នាដៃដែលពោរពេញទៅដោយអនុស្សាវរីយនៃការចាប់ផ្តើមដំបូងរបស់ខ្ញុំ។ ស្នាដៃរឿង រលកបោកខ្សាច់ បានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្ញុំពីអ្នកនិពន្ធទន្សាយដ៏សាមញ្ញម្នាក់ដែលត្រឹមតែសរសេរដៃដាក់ជួលនៅតាមផ្ទះជួលនានា ឱ្យបានក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ដែលមានការទទួលស្គាល់ ហើយបានបោះពុម្ពសៀវភៅជាស្នាដៃរបស់ខ្លួនឯងជាលើកដំបូងបង្អស់។

សញ្ញាចតុអង្គ

លោកដុកទ័រ វ៉ាត់សុន និងលោក ស៊័រឡក់ ហូមល៍ ទទួលកញ្ញា ម៉រស្តែន ដែលមកពិគ្រោះយោបល់ព្រោះនាងជួបនឹងរឿងចម្លែកៗ ៖ ឪពុកនាងបានបាត់ខ្លួនយ៉ាងអាថ៌កំបាំងជាង១០ឆ្នាំមកហើយ ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយ នាងទទួលគជ់ល្អវិសេសអស្ចារ្យ មួយឆ្នាំមួយគ្រាប់ៗពីជនអនាមិកម្នាក់ ។

សែងសុរិយា

"សែងសុរិយាគឺជាប្រលោមលោកបែបមនោសញ្ចេតនាដែលរៀបរាប់ពីជីវិតស្នេហាកូនភ្លោះទាំងពីរ ដែលមានវាសនាខុសគ្នាដូចមេឃនិងដី ដែលពួកគេមានឈ្មោះថា យុទ្ធនា និង សមុទ្រ។ កូនភ្លោះទាំងពីរនាក់នេះបានរស់នៅបែកគ្នាតាំងពីតូចដល់ធំ រហូតដល់ពេលមួូយពួកគេបានជួបគ្នា អ្នកទាំងពីរក៏សម្រេចចិត្តប្ដូរកន្លែងរស់នៅគ្នា ដែលជាការលះបង់របស់សមុទ្រដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពរបស់យុទ្ធនា។ ដូចនេះធ្វើឱ្យបេះដូងវង្វេងស្នេហ៍កែប្រែជីវិតកូនភ្លោះទាំងពីរឱ្យធ្លាក់ក្នុងទីលានប្រកួតប្រជែងមួយដែលស្មានមិនដល់ ប៉ុន្តែការប្រជែងមួយនេះមិនមែនជាការប្រជែងដណ្ដើមស្នេហ៍ទេ ប្រែក្លាយជាការប្រជែងគ្នាលះបង់ស្នេហ៍ ស្មោះប្ដូរយកក្តីស្រឡាញ់ដោយជីវិតមិនសោកស្ដាយ។ មានតែសែងសុរិយាប៉ុណ្ណោះ ដែលយល់អត្ថន័យស្នេហ៍ពិតមិនកំណាញ់រស្មី ផ្ដល់ក្តីសង្ឃឹមដល់គូស្ម័គ្រស្មោះភក្តីអស់កាលជានិច្ច។"

នភាល័យ ភាគ២

"ចិញ្ចៀនផ្កាស្មៅជាបំណងប្រាថ្នារបស់នារីដ៏សាមញ្ញម្នាក់ ចិញ្ចៀនកូនក្រមុំសម្រាប់ថ្ងៃមង្គលការរបស់នាង មិនមែនជាចិញ្ចៀនដាំពេជ្រ អួតអាងពីឧត្ដមភាពខ្ពង់ខ្ពស់អ្វីឡើយ។ នាងសុំត្រឹមតែ “ចិញ្ចៀនផ្កាស្មៅ”​​ ដែលបំពាក់ឱ្យនាងដោយដៃបុរសដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់។ សុភមង្គលជីវិតគូសម្រាប់នាងគឺ ស្វាមីដ៏ល្អ ដែលចេះផ្ដល់ឱ្យភរិយានូវទំនួលខុសត្រូវ ការយកចិត្តទុកដាក់ ចេះអត់ឱន មានអធ្យាស្រ័យល្អចំពោះគ្នា មានបេះដូងតែមួយដូចគ្នា ហើយមិនបោះបង់គ្នាគ្រប់គ្រាដែលលំបាក។"

បុរសឈុតពណ៌ស ភាគ១

មានតែរឿងពីរយ៉ាងគត់ដែលខ្ញុំដឹងពីគេ... ទីមួយគេជាបុរសក្នុងឈុតពណ៌ស... ហើយទីពីរ គេមានឈ្មោះថា... “តារាវុធ” ជីវិតជាអ្នកឌីហ្សាញន័រសម្លៀកបំពាក់ដ៏សាមញ្ញម្នាក់ ចាប់ផ្តើមប្រែប្រួល រញ៉េរញ៉ៃ ចាប់ពីថ្ងៃដំបូងដែលបុរសម្នាក់ស្ថិតក្នុងឈុតសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ស ប្រាកដខ្លួនឡើង នៅចំកណ្តាលបន្ទប់អាផាតមិនតូចរបស់ខ្ញុំ...ជាមួយហេតុផលមួយឃ្លាថា ការណ៍ដែលគេមកនេះ គឺដើម្បីជួយខ្ញុំ។

ស្នេហ៍កាមទេព

រូបភាពក្របសៀវភៅ ដែលទាក់ភ្នែកមិត្តអ្នកអាន ព្រមជាមួយ នឹងចំណងជើងថា “ស្នេហ៍កាមទេព” អ្នកនិពន្ធមានជំនឿថា នឹង មិនធ្វើឱ្យមិត្តអ្នកអានព្រិលស្រវាំងកែវភ្នែក ឈ្លក់វង្វេងរហូតដល់ទៅ មមើមមាយខូចសតិអារម្មណ៍ល្អៗនោះឡើយ ។ ព្រោះអឺរូបភាពបែប នេះ ជាគ្រឿងសាមញ្ញ (Simple) ពេកកន្លងណាស់ទៅហើយ សម្រាប់មនុស្សជាតិ ក្នុងសតវត្សទី ២០ យើងនេះ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ រូបភាពបែបនេះ ហើយនឹងខ្លាំងជាងនេះ មិត្ត អ្នកអានក៏ធ្លាប់បានក្រេបជញ្ជក់រៀងរាល់អាទិត្យ. រៀងរាល់ខែទៅ តាមទំព័រសារពត៌មាន និងទស្សនាវដ្តីខ្លះៗមកហើយដែរ ។

និស្ស័យ

អ្នកបដិវត្តន៍ក្លែងក្លាយ

ជាងមួយឆ្នាំមកហើយ ដែលជនជាតិខ្មែររស់នៅក្នុងបរិយាកាសមួយ ប្រកបដោយភាពតានតឹងចង្អៀតចង្អល់ស្ទើរប្រេះដើមទ្រូងស្លាប់។ ពេលយប់ ក៏ដូចជាពេលថ្ងៃ ជនជាតិដែលជាអតីតអ្នកចំបាំង ដ៏មានតេជៈដៃនៅលើ ជ្រោយឥណ្ឌូចិន កាលក្នុងសម័យមហានគរនោះហាក់ដូចជារសេះរសោះ ហើយហាក់ដូចជាកំពុងស្ថិតនៅលើលំហអាកាសវេហាស៍ ឥតកោះត្រើយ រសាត់ដែលចោលតាមយថាកម្ម ។ ខែប្រាំង, ខែវស្សា, រដូវរំហើយ ផ្លាស់វេនគ្នាជាបន្តបន្ទាប់, តែទុក្ខ សោក និងការជ្រួលច្របល់ឥតមានផ្លាស់ប្តូរសោះពីផែនដីខ្មែរ ម៉្លោះហើយ បរិយាកាសនៃសង្គមជាតិខ្មែរមានតែការរួតរិតឥតលំនឹងប៉ុណ្ណោះ ។

កំណត់ហេតុពណ៌ស្វាយ ភាគ២

"គូស្នេហ៍ស្ម័គ្រស្មោះមួយគូបានត្រលប់មកជួបគ្នាម្តងទៀតដោយសារកម្លាំងអធិដ្ឋាន តែទីបំផុតពួកគេក៏ត្រូវបែកគ្នា ដោយសារតែកម្លាំងអធិដ្ឋាននោះដែរ។ ពាក្យសន្យាដោយតំណក់លោហិតក្នុងអតីតជាតិត្រូវការប្តូរដោយពាក្យសច្ចៈក្នុងជាតិថ្មី។ គ្រប់យ៉ាងជាការកំណត់ទុកនៃជោគវាសនា ប៉ុន្តែនៅមានសៀវភៅកំណត់ហេតុមួយក្បាលទៀតដែល លីឡាមិនទាន់បានអាន ហើយដំណោះស្រាយជីវិតនៅទីបញ្ចប់គឺស្ថិតនៅលើកំណត់ហេតុនេះហើយ។"

កាពីទែនជីវិតភាគ​ ២

"មនុស្សស្ទើរតែគ្រប់គ្នាបានឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏លំបាកក្នុងដំណាក់កាលណាមួយនៃជីវិត មិនថាជីវិតគ្រួសារ ការសិក្សា ស្នេហា ការងារ មិត្តភាព ហើយបញ្ហាទាំងអស់នេះបានលាតត្រដាងនៅក្នុងសាច់រឿងមួយនេះ។ ការពុះពារដើម្បីទៅដល់ក្ដីស្រមៃ ការរៀនទទួលស្គាល់កំហុស និងការផ្ដល់នូវការអភ័យទោស។ ដោយការឆ្លងកាត់នូវបញ្ហា ជីវិតនឹងទទួលបាននូវបទពិសោធ។ ដោយមានកម្លាំងជំរុញចិត្ត យើងនឹងមានថាមពលក្នុងការពុះពារ។ មានការពុះពារអត់ធ្មត់ គោលដៅឆ្ងាយយ៉ាងណាក៏គង់តែអាចទៅដល់។ ដោយសារតែការទទួលស្គាល់កំហុស ទើបយើងមានឱកាសដើម្បីកែប្រែ និងដោយសារតែយើងព្រមអភ័យទោស ទើបជីវិតអាចចាប់ផ្ដើមថ្ងៃថ្មីដោយស្នាមញញឹម។"