បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ៥

កំណាព្យអប់រំ សម្រាប់ទិវាគ្រូបង្រៀន ៥ តុលា ២០១៩

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ១៩

បើនិយាយពីឧបករណ៍នេសាទនៅប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូល យើងពុំដឹងថាមាន ប៉ុន្មានប្រភេទ ប៉ុន្មានបែបយ៉ាងទេ។ ឧបករណ៍ខ្លះគេស្គាល់ទូទៅឯខ្លះទៀត ឃើញមានប្រើ តែតាមតំបន់ណាមួយប៉ុណ្ណោះ ហើយមានរូបរាងប្លែកៗទៀតផង។ នៅក្នុងអត្ថបទនេះ យើងខ្ញុំសូមបង្ហាញឧបករណ៍នេសាទម្យ៉ាងដែលមានឈ្មោះហៅថា «គុំ»។ វត្ថុនេះមាន រូបរាងស្រដៀងនឹងទ្រូកំពឹសច្នៃដែលបានចុះផ្សាយរួចមកហើយនៅជំពូក១, លេខរៀង ទី៧០។ យើងសង្កេតឃើញថាអ្នកស្រុកនៅតាមបណ្តោយដងស្ទឹងសែនក្នុងតំបន់សំបូរ សែនក្នុងតំបន់សំបូរ ព្រៃគុកនិងនៅខាងស្រុកសណ្តាន់នៃខេត្តកំពង់ធំនិយមប្រើប្រាស់តុនេះដើម្បីដាក់យក ត្រីនៅស្ទឹង។

ក្រមុុំចូលម្លប់

ជីវប្រវត្តិសង្ខេប ខ្ញុំ មៀច ប៉ុណ្ណ កើតថ្ងៃពុធខែអស្សុជ ឆ្នាំវក ព.ស ២៤៧៥ គ.ស. ១៩៣២ នៅភូមិខ្វាវ ឃុំព្រៃអំពកស្រុកគិរីវង្ស ខេត្តតាកែវ ឪពុកឈ្មោះ មៀច អ៊ូច ម្តាយឈ្មោះ អ៊ុង នាង ជាពូជពង្សកសិករ ។ កាលពីកុមារ សិក្សានៅវត្ត ព្រះធាតុ រួចបន្តទៅសាលាបឋមសិក្សាគីរីវង្ស, ទន្លាប់, ខេត្តតាកែវ ។ ត្រាបន្ទាប់បានបញ្ចប់ការសិក្សានៅមធ្យមសិក្សាភ្នំពេញ បានបម្រើការជាគ្រូបង្រៀន រួចជាសាស្ត្រាចារ្យ មធ្យមសិក្សាភាសាបារាំង-ខ្មែរ ។ ក្នុងមួយជីវិត ពេញចិត្តតែនឹងការសិក្សាស្រាវជ្រាវ និពន្ធសរសេរចងក្រងសៀវភៅ ឯកសារ ទាក់ទង នឹងវប្បធម៌ប្រពៃណីអក្សរសាស្ត្រ... ។ ស្នាដៃនិងសកម្មភាពមានៈ ឆ្នាំ១៩៨៧ និពន្ធរឿង “កំហុសអ្នកណា” និង “ក្រមុំចូលម្លប់” - ឆ្នាំ១៩៩៤ មក១៩៩៩ និពន្ធចងក្រងសៀវភៅ “កម្រងឯកសារស្តីពីប្រពៃណី និង ទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ” ភាគ ១ និងបន្តសរសេរភាគ ២ និងភាគ ៣ ដើម្បីចេញផ្សាយនាពេលខាងមុខ ១៩៩៤ មកបច្ចុប្បន្ន ជាសមាជិកគណកម្មការនិពន្ធ ទស្សនាខាដ្ដីកម្ពុជាសុរិយា ឆ្នាំ២០០២ ស្រាវជ្រាវសរសេរចងក្រង “ការសិក្សាប្រៀបធៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍បួន បែបរបស់ខ្មែរ” ឆ្នាំ២០០៤ និពន្ធចងក្រងរឿងខ្លីៗសម្រាសប់កុមារ ភាគ១ និងបន្តសរសេរ ភាគ២ បញ្ចប់ ឆ្នាំ២០០៧ និពន្ធរឿង “កំពូលវីរៈបុរស” បច្ចុប្បន្ទះ កំពុងសរសេរចងក្រងសៀវភៅ “វិធីសរសេរតែងនិពន្ធ” ជាសមាជិក គណកម្មាធិការជាតិ ភាសាខ្មែរ តាមស្មារតីអនុក្រឹត្យលេខ ១៨អនក្រ/បក. ចុះថ្ងៃ៥ខែមីនា ឆ្នាំ ២០០៧ * គ្រឿងឥស្សរិយសៈ មេដាយមាសការងារ (២៦.៩.២០០១) អាសយដ្ឋានៈ ទីប្រឹក្សាអមក្រុមជំនុំ ទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរនៃវិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ ផ្ទះលេខ៥៦A ផ្លូវ៦០៨. សង្កាត់បឹងកក់ ២ ខណ្ឌទួលគោក ក្រុងភ្នំពេញ ។

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ១៥

ម្តងៗ អ្នកនៅទីក្រុងតែងរកម្ហូបអ្វីដែលខុសបន្តិចបន្តួចឬខុសច្រើនពីម្ហូបអាហារ ដែលខ្លួនទទួលទានរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីបានប្លែកមាត់។ បើទៅភោជនីយដ្ឋាន គេច្រើនសួររកនិង បញ្ជាឲ្យគេធ្វើម្ហូបអ្វីដែលក្នុងឈ្មោះមានពាក្យថា «ស្រែ», «ព្រៃ» ជាដើម ដោយសារម្ហូប ប្រភេទនោះអ្នកនៅជនបទតែងតែធ្វើហូបពុំសូវដាច់។ ក្នុងនោះ មានម្ហូបដែលអ្នកក្រុងមិន ដែលនឹកនាទាល់តែសោះផងក៏មាន។ ឧទាហរណ៍ដែលខ្ញុំលើកមកខាងក្រោមនេះ ខ្ញុំទទួល ស្គាល់ថាជាករណីពិសេសបន្តិច ដោយសារទេសកាលនៃការធ្វើម្ហូបនោះក៏ពិសេសដែរ។ ប៉ុន្តែប្រការដែលគួរកត់សម្គាល់ គឺថាបើទេសកាលនោះកើតឡើងនៅទីក្រុង ក៏ច្បាស់ជា គ្មានអ្នកក្រុងសុទ្ធណាម្នាក់នឹកឃើញចាប់ឆក់យកឱកាសនោះមកជាប្រយោជន៍ដែរ។ សូមបញ្ជាក់ថាផ្ទះដែលពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះក៏មិនចំជាស្ថិតនៅជនបទស្រែចំការប៉ុន្មាន គឺអាចហៅបានថាជាស្រុកផ្សារ។ បើពោលពីម្ចាស់ផ្ទះវិញ គឺជាអ្នកមកពីក្រុងសុទ្ធសាធ។ ប៉ុន្តែស្ត្រីដែលមើលការខុសត្រូវផ្ទះព្រមទាំងដាំស្លរាល់ថ្ងៃនោះជាអ្នកជនបទពេញទី។ គឺ គាត់នេះឯងដែលជាអ្នកសម្រេចចិត្តនឹងជាអ្នកធ្វើម្ហូបខាងក្រោម។ ម្ហូបពីរមុខដែលនឹង បង្ហាញមានឱម៉ាល់ដែលជាអាសិរពឹសជាគ្រឿងសំខាន់។

អាថ៌កំបាំងទាំង២១ របស់កំពូលអ្នកលក់

វិធីល្អបំផុតដើម្បីជោគជ័យគឺ ធ្វើអ្វីដែលអ្នកពូកែ។រៀនពីរបៀបគ្រប់គ្រងចំណុចខ្សោយរបស់អ្នក។ទាញយកប្រយោជន៍ពីភាពខ្លាំងរបស់អ្នក ហើយកសាងភាពជោគជ័យលើពួកវា។

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ១៨

ដើម្បីផលិតបានជាវត្ថុប្រើប្រាស់ដ៏ប្រណិតខាងលើ គេត្រូវចំណាយពេលយូរថ្ងៃ និងត្រូវមានភាពអំណត់អត់ធ្មត់ខ្លាំង រួមផ្សំនិងភាពប៉ិនប្រសប់ផង។ ដំណាក់កាលទី១ គឺ គេយកធាងត្នោតមកច្រៀកសំបករឹងខាងក្រៅចេញ ដ្បិតផ្នែកដែលត្រូវប្រើគឺសាច់ខាង ក្នុង។ បន្ទះដែលច្រៀកបាន គេបិតឲ្យស្អាត រួចយកទៅបញ្ជាន់នឹងឧបករណ៍កែច្នៃមួយ ប្រភេទ ដើម្បីឲ្យវារមួលចូលគ្នាជារង្វង់ ដូចឃើញនៅរូបលេខ៧។ បន្ទាប់មកទៀតទើប គេយកចម្រៀកត្នោតនោះទៅហាលថ្ងៃឲ្យស្ងួតរយៈពេល២ថ្ងៃ ដើម្បីកុំឲ្យវារលាត្រង់មក វិញ (រូបលេខ៨)។ ដំណាក់កាលទី២ គឺគេត្រូវតម្រៀបចម្រៀកធាងត្នោតទាំងនោះឲ្យចេញ ទៅជារូបរាងតាមផ្នែកផ្សេងៗនៃវត្ថុដែលគេចង់ធ្វើ រូបលេខ៩។ បន្ទាប់មកទើបគេយកផ្នែក នីមួយៗដែលទើបតម្រៀបបាននោះមកចិតបិតរំលីងផ្ទៃខាងក្នុងនិងខាងក្រៅឲ្យរាបស្មើ ស្អាត ដោយប្រើកាំបិតបន្ទោះ (រូបលេខ១០-១១)។ ១១)។

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ១៣

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ១០

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ៦

យើងស្គាល់គ្រប់គ្នាហើយអ្វីដែលហៅថាលាជ ពោលគឺគ្រាប់ធញ្ញជាតិ ពិសេសស្រូវ ដែល គេយកទៅលីងឲ្យផ្ទុះ ធ្វើឱ្យគ្រាប់អង្ករក្នុងនោះរីកចេញមក មើលទៅមានសណ្ឋានជាផ្កា។ ឯស្រូវនោះគេរើសយកខ្សោយឬដំណើប អាស្រ័យទៅតាមការប្រើប្រាស់។ បើយកទៅសម្រាប់ បាចចោលទៅលើដីពេលហែសព ហៅថា “ប្រាយលាជ” នោះ គឺច្រើនយកស្រូវខ្សោយ។ ក្រៅពីនេះក្នុងពិធីផ្សេងៗ យើងតែងឃើញមានលាជដែរ ដែលគេដោតជាចង្កាក់ប្រើក្នុង រណ្តាប់អ្វីមួយ ឧទាហរណ៍ នៅក្នុង រណ្តាប់ម្យ៉ាងហៅថា “ព្រលឹងស្រូវ” ជាដើម (រូបលេខ១)។ បើយកទៅធ្វើជានវិញ គេតែងយកស្រូវ ដំណើបមកប្រើ។

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ៩

ឧបករណ៍ប្រើប្រាស់រាល់ថ្ងៃដែលធ្វើពីលោហៈទោះបីជាមានការនាំចូល ក៏នៅតែផលិតក្នុងស្រុកតាមកម្រិត ខុស ជាផលិតផលឧស្សាហកម្មមកពីក្រៅក្ដី គ្នាដែរ។ ដូច្នេះជាងដែកមាននៅគ្រប់ទិសទីក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ បើយើងចែកជា ទំហំការងារ នាងខ្ញុំយល់ថាកម្រិតឬទំហំនោះមានបី។

31 Lectures on The International Law of the Sea

The international law of the sea is one of the oldest branches of international law. The foundations of ancient maritime law are linked to the Rhodian Sea Code (Lex Rhodia), dating to around the 8 century A.D. The roots of modern oceans law are often traced to the early 17" century treatise by the Dutch scholar Hugo Grotius titled Mare Liberum (Freedom of the Seas). The concept of the freedom of the seas became the guiding principle of the law of the sea. The basic rules of oceans law underwent a transformation starting from 1930, when the League of Nations began its codification work related to the law of the sea.

បណ្ដេញព័ត៍មានវប្បធម៍ខ្មែរ កម្រងអត្ថបទលេខ១២

ជាតិពន្ធុទាំងនោះតែងតែទទួលទានស្រាជុំគ្នាក្នុងឱកាសច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ រាប់មិនអស់ ហើយយើងខ្ញុំមិនយកមករៀបរាប់នៅទីនេះទេ សូមមើលតែរូបលេខ ១-៤ចុះ។ ការផឹកស្រានេះមិនគ្រាន់តែជាការកម្សាន្តឡើយ គឺហេតុការណ៍ផ្សេងៗ តម្រូវឲ្យធ្វើដូច្នោះ ហើយប្រការនេះអាចជាប្រធានបទយ៉ាងសំខាន់មួយសម្រាប់ ស្រាវជ្រាវដេញរកហេតុផលជ្រៅដែលទាក់ទងទៅនឹងជំនឿ។ សូមបញ្ជាក់ត្រង់នេះ បន្តិចថា ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ ក្រុមឬភូមិណាដែលចូលសាសនាគ្រិស្តតែងតែ បោះបង់ប្រពៃណីផឹកស្រា។ រីឯស្រានោះ តាមពិតទៅនៅក្នុងពពួកស្រាបិតដែលប្រើ អង្ករចម្ការជាវត្ថុធាតុដើមសំខាន់ គឺពុំមែនជាស្រាដែលតម្រូវឲ្យចំហុយយកតែញើស ស្រក់មកប្រើនោះឡើយ។ បើប្រើពាក្យបរទេសវិញ មានន័យថាពុំមែនជា alcohol ទេ គឺគ្រាន់តែនៅក្នុងពពួក beer ប៉ុណ្ណោះ។